Om te begrijpen hoe aardwormen bewegen, moet je eerst hun anatomie begrijpen. De meeste regenwormen in de Verenigde Staten zijn tussen de drie en 10 centimeter lang. Hun lichamen zijn cilindrisch, gespierd en verdeeld in kleine segmenten. Er steken geen aanhangsels uit het lange, slanke lichaam, waardoor deze wormen zich goed kunnen verplaatsen door lange, nauwe doorgangen in de grond. Aardwormen hebben een eenvoudig brein dat veranderingen in licht kan detecteren via speciale cellen in de huid. Bewegingen treden op als reactie op veranderingen in licht en ook als reactie op aanraking en bepaalde chemicaliën.
Anatomie
Beweging
Aardwormen gebruiken hun spieren om hun lichaam uit te breiden als ze vooruit gaan. Zodra ze zich uitstrekken, breiden ze kleine haarachtige structuren, bekend als setae, vanuit hun lichaam naar beneden in de grond. Deze setae fungeren als een anker zodat de wormen het achterste deel van hun lichaam naar voren kunnen trekken. Zodra het achterste deel van het lichaam naar voren is gebracht, trekken aardwormen de setae terug van de voorkant van hun lichaam en plaatsen andere setae in de achterkant van hun lichaam. Hierdoor kunnen ze opnieuw ankeren, dit keer hun voorhelften weer naar voren duwen.
Gevolgen
De beweging van de regenworm creëert kleine tunnels door de grond. Dit proces van ingraven belucht de grond, waardoor water en lucht vrijer kunnen passeren. Deze beluchting heeft op zijn beurt weer voordelen voor planten doordat ze betere toegang tot lucht en vocht hebben, evenals een omgeving die bevorderlijk is voor de ontwikkeling van wortelstructuren. Terwijl regenwormen door de grond bewegen, slaan ze ook afval af dat rijk is aan bemestingsverbindingen zoals fosfor, stikstof, calcium en magnesium.
