krediet: Jen PetersIk ben opgegroeid in Kansas, en wanneer iemand niet uit mijn thuisstaat mij ontmoet, tovenaar van Oz citaat wordt meestal gereciteerd. Ik weet zelfs niet zeker hoe vaak ik eraan ben herinnerd dat ik 'niet meer in Kansas' ben.
Toch is mijn band met Dorothy diep. Toen ik opgroeide, verliet ik Kansas voor Boston en Londen. Toen koos ik ervoor om in China te verblijven, eerst in Shanghai en nu in Beijing. Soms zou ik willen dat ik ook op mijn hielen kon klikken om lange vliegtuigvluchten en jetlag te vermijden en ergens bekend aan te komen. Ik begrijp diepgaand het holle gevoel van heimwee dat waarschijnlijk de reis van Dorothy over de gele stenen weg heeft aangewakkerd.
Net als zij heb ik me gerealiseerd dat, hoe ver ik ook ga, er echt geen plek is zoals mijn eigen bed, de knuffels van mijn familie en grappen met oude vrienden. Maar ik heb ook geleerd om thuis te zien als meer dan slechts één locatie, iets dat Dorothy nooit de kans heeft gehad om het te realiseren.
Dorothy maakte nieuwe vrienden en had een avontuur, maar ze keerde terug naar dezelfde plek waar ze begon. Elke stap die ze zette was op een vast pad naar de Emerald City om terug te keren naar Kansas. Op deze manier was thuis het begin en einde van Dorothy, en de enige blijvende verandering die ze ervoer, was haar algehele perspectief. Ze ging op reis met een doel in het achterhoofd, en dat delen we niet.
Mijn gele stenen weg kan gewoon voor altijd doorlopen, en thuis betekent meer voor mij dan alleen een bekende plek.
Op dit moment is thuis een wandeling op de zesde verdieping die ik deel met een Canadees vriendje dat ik in Engeland heb ontmoet. Eerlijk gezegd voelt het verlaten van onze plek soms net zo zwak als toen Dorothy voor het eerst het gouden pad insloeg om Oz te ontmoeten. Als ik 's ochtends mijn voordeur sluit, moet ik vermijden dat de planten van mijn buren tegen de muren staan en fietsen in de smalle gang staan. Ik weven langs hangende lakens die soms nog uit de was druipen, en passeer voordeuren bedekt met rode en gouden zegeningen. Als ik uit het doolhof van mijn flatgebouw kom, ga ik naar de brede trottoirs van Beijing om met mijn woon-werkverkeer te beginnen. In tegenstelling tot de meeste mensen heb ik niet de moed opgebouwd om een fiets te kopen en door drukke wegen te fietsen die zich niet hebben aangepast aan de bevolking en economische groei.
Wanneer ik mijn pas heb bereikt, een sierlijke sprong, zeker niet, haal ik vaak de zogenaamde "tante" over die een mand vol prei en een lachende puppy op haar fiets heeft. Terwijl ik bij de bushalte kom, zie ik oude mannen rondcirkelen en hun nek over een intens Chinees schaakspel schrapen, waarvan sommige in de rij staan om hun haar slechts een paar stappen weg te laten knippen. Paren studenten lopen naast me naar school in bijpassende uniformen, die geen geruite, op maat gemaakte outfits zijn maar eerder flodderige, heldere trainingspakken. Dan stap ik in de bus en ga ik verder op een dag - en een reis - die voor mij steeds natuurlijker aanvoelt.
Maar van China een thuis maken was en is nog steeds niet eenvoudig. Voorbij de zeer echte taalbarrière, kunnen de manier van leven en mijn omgeving totaal vreemd zijn, zelfs na hier meer dan drie jaar te hebben gewoond. Sommige dagen kunnen onverklaarbaar moeilijk zijn en me het gevoel geven dat ik er niet bij hoor. En er zijn anderen, zoals wanneer slechte luchtvervuiling me dwingt om een gecertificeerd masker te dragen en binnen te blijven, waardoor ik me ver verwijderd voel van de grote open ruimtes van mijn verleden.
Het is in die dagen dat ik ontdek dat ik veelzijdiger ben dan ik wist. De Heks van het Oosten moest Dorothy vertellen dat ze de macht had om de hele tijd naar huis te gaan, en mijn leven in het buitenland heeft me geleerd dat ik verbindingen met vreemden kan vinden om me te troosten als ik me alleen voel. Het heeft even geduurd, maar mijn collega's zijn nu 姐姐, of oudere zussen, die me financieel, mode- en relatieadvies geven - wat soms ongevraagd is. Ze begroeten me altijd met een warme glimlach en vragen naar mijn gezondheid en eetlust, en zorgen ervoor dat ik gelukkig en veilig ben.
Ik heb gemerkt dat frisse geuren, zachte chenille, donkere houten vloeren en grote koffiemokken me herinneren aan de gezellige kamers waar ik ben opgegroeid, en ik meng die accenten met de souvenirs die ik in het buitenland heb verzameld. Ik heb geleerd dat ik het gelukkigst ben in een huis met grote ramen waar ik de kleuren kan zien veranderen langs een stedelijke horizon, kijk naar de zonsopgang terwijl ik me klaarmaak voor werk en bel mijn vriend om de maan te bekijken. Het is niet anders dan de openheid die ik in de Midwest omarmde, en soms zijn er zelfs regenbogen.
Ik kijk uit naar mijn volgende terugkeer naar de Verenigde Staten, wanneer ik met vrienden kan lachen, dikke knuffels van mijn broer kan krijgen en de troostende geuren van het huis van mijn grootouder in de staat New York kan opsnuiven. Maar voor mij zal thuis altijd even vluchtig zijn als mijn paspoort. Het is geworteld in de herinneringen en de mensen die me hebben opgevoed, maar het is ook een bron van ontdekking en avontuur. Dus terwijl Dorothy denkt dat er geen plek is zoals thuis, weet ik dat er geen gevoel is om een thuis te maken waar ik maar wil.
Kendall Bitonte beheert externe relaties voor een Chinese milieu-NGO. Ze is onlangs teruggekomen van een reis naar Nieuw-Zeeland.
