Ongeveer 1.000 soorten bomen zijn inheems in Noord-Amerika. Daarvan heeft slechts een handvol witte schors. Als een landschapsoptie worden bomen met witte schors gewaardeerd vanwege hun uiterlijk en vanwege hun zeldzaamheid. Niet al deze soorten zijn echter geschikt voor de gemiddelde tuin. Gelukkig, omdat er zo weinig zijn, is het eenvoudig om deze bomen te identificeren en te bepalen of ze geschikt zijn voor uw landschap.
tegoed: Design Pics / Design Pics / Getty Images Witte berkenboomstammen ondersteund door herfstkleurWitte berk
tegoed: DAJ / amana-afbeeldingen / Getty Images Witte berken in een bosWitte berk (Betula papyrifera) is een bladverliezende Noord-Amerikaanse boom met een plantbereik van de planthardheidzones 2 t / m 6 van het Amerikaanse ministerie van Landbouw. Het staat bekend om zijn witte bast die afpelt in dunne, papierachtige stroken. Een van de veel voorkomende namen van de boom is papierberk. Omdat Oost-Amerikaanse Indianen waterdichte kano's bouwden van overlappende stroken van de schors, wordt de boom ook vaak kanokerk genoemd.
Witte berk bereikt een gemiddelde hoogte van 70 voet en is een middelgrote boom die een afgeronde kroon vormt en zich vaak splitst in meerdere stammen. Het vereist vochtige maar goed doorlatende zandige of rotsachtige grond, bij voorkeur met een noordelijke of oostelijke blootstelling die gedeeltelijke schaduw biedt. In het landschap, witte berk geeft goed weer met groenblijvende kleuren en biedt kleurcontrast in de herfst wanneer zijn bladeren lichtgeel worden.
Amerikaanse Sycamore
tegoed: MackoFlower / iStock / Getty ImagesTakken van een Amerikaanse plataan tegen een blauwe hemelAls een van de grootste bomen afkomstig uit het oosten van Noord-Amerika, Amerikaanse plataan (Platanus occidentalis) biedt voldoende schaduw met zijn gemiddelde maximale hoogte van 90 voet en de verspreiding van de luifel van 70 voet. Haar schilferende schors zorgt voor een grijs en wit camouflage-effect.
Ook bekend als knopbalboom en Amerikaanse planeetboom, heeft de Amerikaanse plataan een breed plantbereik dat USDA-zones 4b tot en met 9a beslaat. De boom heeft volle zon nodig, maar is niet bepaald over grondsoort of pH-niveau en verdraagt langdurige overstromingen evenals droogte. Omdat het zo is bestand tegen ziekten en luchtvervuiling, wordt het vaak geselecteerd voor stedelijke locaties, ook langs woonstraten.
Eucalyptus Ghost Gum
tegoed: TassieKarin / iStock / Getty Images Eucalyptus spookgombomen tegen de hemelDe eucalyptus spookgom (Corymbia papuanavroeger Eucalyptus papuana) is een Australische inheemse wintergroen die winterhard is in USDA-zones 9 tot en met 11. Het verdraagt elk type grond en is droogtebestendig. Omdat het heel weinig "zwerfvuil" produceert en zijn takken bestand zijn tegen harde wind, wordt de boom geplant langs woestijnwegen.
Met een potentiële hoogte van 60 voet en een iets kleinere verspreiding, biedt de spookgom schaduw voor het thuislandschap, vooral wanneer geplant in bosjes. De witte bast biedt contrast met andere evergreens en is een opmerkelijke toevoeging aan tuinen met maanlicht.
Aspen trillen
tegoed: SageElyse / iStock / Getty ImagesWitte stammen van trillende espbomen in een bosOok bekend als gouden esp, bergesp en populier, trillende esp (Populus tremuloides) heeft het grootste inheemse bereik van Noord-Amerikaanse bomen, van USDA-zone 1 tot en met 8. Het is zo genoemd omdat het bladeren lijken te trillen met de minste bries door platte bladstelen die bladbladen en stengels verbinden.
Hoewel de witte bast aantrekkelijk wordt geacht, is bevende aspen dat wel niet ideaal voor het thuislandschap om meerdere redenen. Het heeft bijvoorbeeld een gemiddelde levensduur van 20 jaar of minder. Ook stuurt de boom "lopers" om te reproduceren, wat problematisch is in gazons. Een andere reden is dat herten in de winter vaak hun gewei op een trillende esp wrijven, waardoor wonden ontstaan die de boom blootstellen aan insecten en ziekten.
