Naast hun vele andere classificaties, zijn bomen gegroepeerd naargelang ze al dan niet hun bladeren laten vallen. Degenen met bladeren die jaarlijks vallen, worden bladverliezend genoemd, terwijl degenen met bladeren die blijven zitten groenblijvend worden genoemd. Naarmate het daglicht in de herfst afneemt, zijn de bladeren van loofbomen niet langer nodig en worden ze afgeworpen, waardoor de bomen de winter kunnen overleven. Bladeren of naalden blijven op groenblijvende bomen, die beter zijn uitgerust dan bladverliezende bomen om koude te weerstaan.
credit: catolla / iStock / Getty Images Warme zonnestralen in een herfstbos in NederlandBelangrijke onderscheidingen
tegoed: Purestock / Purestock / Getty ImagesMt. Baker trail pad in Washington, Verenigde StatenDe bladeren van loofbomen zijn over het algemeen breed, vertonen delen van het vaatstelsel van de bomen in de vorm van aders en groeien op individuele stengels. Voorbeelden hiervan zijn de bladeren van de suikeresdoorn (Acer saccharum), die winterhard is in de Amerikaanse hardheidszones 3 t / m 8 van het Amerikaanse ministerie van Landbouw. Omgekeerd zijn de naalden van smalbladige evergreens slank, bedekt met een dikke, wasachtige, beschermende stof en groeien in clusters of dichte rijen langs stengels. De bladeren van breedbladige evergreens lijken op die van veel bladverliezende bomen, maar hun dikke, leerachtige textuur en kleverige sap maken ze bestand tegen strenge wintertemperaturen.
Fotosyntheseproces
tegoed: Jeff Strauss / iStock / Getty ImagesTrees in het Hoh Rainforest in Olympic National Park, WA.Evergreens verschillen ook van loofbomen in de manier waarop ze zonlicht gebruiken om voedsel te produceren, een proces dat fotosynthese wordt genoemd. Boombladeren vereisen overvloedige zonneschijn om een chemische reactie te veroorzaken die watermoleculen en kooldioxide in zetmeel verandert. Het proces gaat elk jaar langer door in groenblijvende bomen dan loofbomen omdat bladeren het hele jaar door op groenblijvende bladeren blijven. De verlengde periode van fotosynthese zorgt ervoor dat groenblijvende bomen meer water en voedingsstoffen uit de bodem halen en ook langzamer langzamer in de lucht laten ontsnappen dan loofbomen.
Broadleaf Evergreens
tegoed: Adam Barnard / iStock / Getty Images Oregon Holly plant close-upVoorbeelden van groenblijvende bladgroenten zijn de zuidelijke magnolia (Magnolia grandiflora), die winterhard is in USDA-zones 7 tot en met 9. Hij kan 80 voet lang worden en de bovenkant van zijn grote bladeren is donkergroen terwijl de onderkant lichter groen of grijsachtig is. bruin. Een ander groenblijvende bladblad is de zwarte mangroveboom (Avicennia germinans), winterhard in USDA-zones 9 tot en met 11 en groeit 30 tot 50 voet lang met een spreiding van 20- tot 30-voet. De Amerikaanse hulst (Ilex opaca) is een groenblijvende breedbladige boom die winterhard is in USDA-zones 5 tot en met 9 en groeit tot een maximale hoogte van 50 voet. De Amerikaanse hulst onderscheidt zich door zijn felrode bessen die in de herfst en de laatste winter doorkomen.
Evergreens met smal blad
tegoed: bbbimages / iStock / Getty Images Vroege ochtendweergave van hemlockspar en cederbomen in Fraser Valley, British ColumbiaVoorbeelden van groenblijvende bladgroenten zijn de grove den (Pinus sylvestris), die winterhard is in USDA-zones 3 tot en met 7. Veel gebruikt als kerstboom, grove den groeit in een breed scala aan klimaten en is waardevol als een individuele specimenboom en gekweekt in rijen als windschermen. De witte spar (Picea glauca) is een smalbladige groenblijvende plant die 60 voet lang wordt met een spreiding van 15 voet en de kegels hangen aan dichte takken met witgroene naalden; het is winterhard in zones 2 tot en met 6. Canadese hemlockspar (Tsuga canadensis), nog een groenblijvende smalblad, groeit het beste in koele noordelijke gebieden; het is winterhard in zones 3 tot en met 7 van USDA.
